Hoe vaak heb je in de afgelopen dagen {innerlijk} gezucht toen je kind iets verkeerd deed? Hoe vaak ben je alleen maar boos geworden of heb je straf gegeven en het daarbij gelaten? Als ik naar mezelf kijk, moet ik bekennen: te vaak.
Als ouders zijn we te vaak gericht op het gedrag van ons kind. Als ons kind zich gedraagt zoals wij dat graag willen, vinden we ons kind lief en laten we het graag met rust. Ongewenst gedrag vinden we vervelend en eist onze aandacht op. We doen ons best om het kind te corrigeren, het ongewenste gedrag af te leren en het gewenste gedrag aan te leren en daarna zijn we tevreden. We vergeten echter vaak dat het hart van het kind de oorzaak was van het verkeerde gedrag. En als dat niet veranderd is, is er in feite niks veranderd….
We moeten ons dus op het hart van ons kind richten! Natuurlijk moeten we het on-Bijbelse gedrag corrigeren, maar dat alleen is niet voldoende. We moeten in gesprek gaan met ons kind en het laten zien dat zijn of haar hart de oorzaak was van het zondigen. Wat is het dan soms een mooie kans als broer en zus iets afpakken van elkaar en niet bereid zijn te delen! Een kans… want dán kun je uitleggen dat dit komt omdat we onszelf belangrijker vinden dan de ander. Het gaat er niet om wie het speelgoed als eerste had, maar veel meer dat zowel broer als zus niet bereid is om de minste te zijn.
In het boek ‘De weg naar het kinderhart’ van Tedd Tripp {zie ook dit bericht} worden vragen geschreven die je aan je kind kunt stellen om het te laten zien wat de motieven van zijn of haar hart zijn. Wij stellen vaak de ‘waarom-vraag’ {waarom sloeg je je zusje?}, maar kinderen zijn niet in staat om deze vraag te beantwoorden. Ze hebben nog onvoldoende het vermogen om te reflecteren op zichzelf. Deze vragen zullen veel effectiever zijn {en dat zijn ze echt, heb ik gemerkt :)}:
- Wat ging er door je heen toen je je zusje sloeg?
- Wat heeft je zusje gedaan dat je zo boos werd?
- Wat was er mis met hoe je zusje jou behandelde? {hiermee erken je dat het zusje misschien ook fout was en geef je hem een veilige kans om hierover te vertellen}
- Hoe had je ook kunnen reageren?
- Vertrouwde je op God toen je je zusje sloeg?
Ik heb vaak gemerkt dat kinderen ‘zacht’ worden en bereid zijn naar je te luisteren op het moment dat je zelf ook kwetsbaar wordt. Wij als ouders weten als geen ander wat het is om te zondigen en te worstelen met het verlangen van je hart en de weerbarstigheid van de praktijk. Ga naast je kind staan. En… bidt samen!!
Laten we elkaar bemoedigen om dus niet te zuchten als ons kind zondigt, maar om het te zien als een kans. Een kans om ons te richten op het hart. En om ons kind niet te veroordelen, maar om het lief te hebben, tegen ons aan te trekken en samen naar de Vader te gaan.
In Hem verbonden,
Jedidja zegt
Dank je wel voor dit mooie bericht over opvoeding. Heel goed. Wat ik moeilijk vond ( ik ben een beetje uit de kleine kinderen ) was dat kinderen met autisme zich moeilijk in de ander kunnen verplaatsen. En ook niet wijs kunnen worden uit hun eigen gevoelens. Bij mijn zoon was 'oorzaak-gevolg' heel slecht ontwikkeld. Nog steeds is die link niet helder. Dat vraagt weer om een andere aanpak. Bij onze andere kinderen zijn deze bewustmakers echt heel bruikbaar geweest. Al paste ik ze vaak toe op een rustig moment, als de emoties uitgewoed waren 🙂 Dank je wel voor de bruikbare tips.
Mirjam Baan zegt
Hoi Jedidja,
Bedankt voor je reactie. Ik heb een heel aantal jaar in het speciaal basisonderwijs gewerkt. Ik herken wat je zegt ja. Oorzaak-gevolg is moeilijk te overzien voor dat soort mannen. Maar wat hield ik juist van die jongens :). Inmiddels werk ik sinds 2 jaar weer in het regulier onderwijs. Helaas :).
Toch heb ik juist wel gemerkt dat ook bij die kinderen de 'wat'-vraag soms wel beantwoord kon worden.
Tot later!
Mirjam
Anoniem zegt
Dank je wel! Ik heb veel aan je blog. Gods zegen!