Emotioneel erfgoed

Op 16 augustus 1987 stortte vlucht 255 kort na de start vanaf Detroit Metropolitan neer. Met een snelheid van 345 km per uur sloeg het toestel een uitstekend deel van het dak van een autoverhuurbedrijf eraf. Het stuiterde vervolgens langs de berm van een oprit van de autosnelweg omlaag. Vlucht 255 viel in brandende brokken metaal uiteen en verpletterde hierbij 3 auto’s waarbij tenminste nog eens 3 mensen, de bestuurders, werden gedood.

Die dag stierven meer dan 100 passagiers. De levensechte tragedies waarover de media verslag uitbrachten waren hartverscheurend. Maar miljoenen die het televisieverslag volgden, zagen een glimpje hoop in het wonderlijke verhaal van het meisje Cecilia Cichan.

Reddingswerkers vonden Cecilia kreunend vastgegespt in haar stoel. Toen zij haar uit de grillige puinhopen vandaan haalden, namen ze aanvankelijk aan dat de vierjarige Cecilia passagier was geweest in een auto die door het vallende vliegtuig was getroffen. Brigadier Bruce Schneider zei: “Het is onbegrijpelijk hoe iemand zoiets kan overleven. Het is een wonder. Zij moet op de juiste plaats hebben gezeten.”
Reddingswerkers vermoeden dat Cecilia’s moeder Paula, 33 jaar oud en een gediplomeerd verpleegster, mogelijk het leven van haar dochter heeft gered door haar stoel te verlaten en zichzelf om Cecilia’s stoel heen te vouwen om zodoende haar kind tegen de vlammen te beschermen. De moeder was op slag dood, evenals haar vader en haar oudere broertje. Cecilia had een hersenschudding, een gebroken been en sleutelbeen en derdegraads brandwonden op haar armen en benen. Maar het hoopvolle verslag in alle nieuwsberichten bevatte de woorden: “Ze zal vermoedelijk herstellen”.
Zijn dat geen heerlijke woorden?
Hoewel bij de ramp meer dan 100 mensen stierven, overleefde een klein kind het ongeval toen haar moeder reageerde door het fragiele lichaam van Cecilia doelbewust te bedekken met de bescherming van haar eigen lichaam. Omdat ze wist dat ze niets kon doen om het onheil te verhinderen, deed ze haar best om haar dochter te omringen met een omgeving die haar kansen op overleving zouden vergroten.

Een stevig emotioneel erfgoed (en hiermee bedoeld de auteur: datgene wat we doorgeven aan onze kinderen, als erfenis) kan hetzelfde doen. Het schept een omgeving van liefde en bescherming en vergroot voor onze kinderen de kansen wanneer ze met de onvermijdelijke trauma’s van het leven te maken krijgen. Onheil gebeurt. Pijnlijke ervaringen geven ons het verlangen om hen te beschermen. Net als Cecilia’s moeder, kunnen we niets doen om de botsing te voorkomen. Maar we kunnen onze kinderen helpen te overleven en er zelfs beter doorheen te komen.

Een stevig emotioneel erfgoed geeft een kind gezonde emoties die hem of haar in staat stellen op een positieve manier met de worstelingen van het leven om te gaan. Een sterk emotioneel erfgoed komt tot stand door een voortdurend gevoel van geborgenheid en emotionele stabiliteit, gekoesterd in een omgeving van veiligheid en liefde.

Bovenstaand stukje komt uit dit boek. Een prachtig boek, vol praktische en Bijbelse adviezen. Een boek dat bemoedigd om te bouwen aan een geestelijk, emotioneel en sociaal erfgoed. Een boek dat mij opnieuw doet verlangen mij hieraan toe te wijden. Echt een aanrader voor iedereen die dit verlangen met mij deelt!

In Hem verbonden,