Dit keer behandelden we tijdens ons gezinsmoment een aspect van de vrucht van de Geest die wel erg dichtbij kwam. Geduld is in onze gejaagde wereld een bijzondere gave geworden. Ik ben ook lang niet altijd geduldig wanneer we op tijd ergens moeten zijn en de schoenen zijn opeens kwijt of er toch nog een luier verschoond moet worden of het zoveelste glas drinken omgaat of… Gelukkig merk ik wel dat de Heilige Geest me erin aan het vormen is. Ik leer steeds meer om op zulke momenten biddend mijn weg te gaan. Mijn advies is niet: ’tel tot 10′, maar ‘bid om rust, geduld, genade en wijsheid’.
Geduld betreft niet alleen het dagelijkse leven met z’n kleine of grotere tegenslagen. Ik denk dat het veel meer een houding is van vertrouwen in de Heere, dat Hij ons geeft wat wij nodig hebben op Zijn tijd. Hij heeft het overzicht van ons leven. Hij heeft een doel met ons voor ogen en soms moeten we daardoor wachten op iets wat we graag willen, omdat Hij weet dat het nu {nog} niet de tijd is. Soms moeten we door moeilijkheden en zorgen of door donkere dagen heen…
Geduldig-zijn is in die zin niet een lijdelijk, fatalistisch wachten. Nee, het is een daad van vertrouwen in onze Schepper.
Afgelopen zondag wilde ik graag beginnen met het tergend langzaam afschillen van een appel. De kinderen zijn daar namelijk dol op en meestal is ons gezinsmoment vlak voor het avondeten. Helaas was ik al halverwege het Bijbelverhaal toen ik me realiseerde dat ik helemaal vergeten was. Maar, het had dus een mooie intro kunnen zijn ;-). Na het zingen, vertelde ik het verhaal van Abraham en Sarah en Hagar. Sarah vertrouwde de Heere niet meer en kon niet langer wachten en bedacht het plan om Hagar een kindje te laten krijgen. We hebben met elkaar gepraat over haar verkeerde plan en gebrek aan vertrouwen. Ze had beter rustig kunnen wachten, omdat God altijd doet wat Hij belooft. Soms is het moeilijk om geduldig te zijn… De kinderen herkenden dit ook en noemden zelf voorbeelden – met wat hulp van ons – van situaties waarin zij dat lastig vinden.
Hierna deden we een spelletje. Ik legde een handje snoepjes op tafel. De handjes graaiden gelijk, maar dat was nu net niet de bedoeling. Pas wanneer ze een bepaald plaatje van de plaatjesdobbelsteen gooiden, mochten ze een snoepje pakken. Dat was best lastig en er hebben zelfs tranen gebiggeld… Maar het was wel een mooie les om toe te passen!
We keken vervolgens met elkaar naar een paar plaatjes van vogels op hun nesten. Wat zou er gebeuren wanneer zij geen zin meer hadden om langer te wachten en dus wegvlogen? De eitjes zouden niet meer uitkomen. Ik had ook een tabel uitgeprint met het aantal dagen dat de verschillende vogels gemiddeld genomen op hun eitjes moeten broeden. Onze oudste is dol op {roof}vogels, dus dit sprak hem erg aan.
Tot slot kleurden de kinderen een kleurplaat van een vogel op zijn nest. Voor mijn gevoel niet echt een werkje, maar zij vinden het nog heerlijk om te doen, zeker wanneer wij er gezellig bij blijven aan tafel.
Weer een prachtige les, misschien wel het meest voor mezelf!
In Hem verbonden,
Lisanne zegt
Herkenbaar, vooral die laatste opmerking! Ik merk dat ook met kinderwerk, de eenvoudige lessen raken je juist zelf. Mooi dat je het deelt hoe jullie dit met jullie kinderen beleven!