Daar ligt ie dan… Mijn ontslagbrief…
9 jaar heb ik op dezelfde school in het {speciaal} basisonderwijs gewerkt. En ik heb er van genoten! Elk jaar weer de spanning op de eerste dag van het schooljaar en de vraag wat het schooljaar zou gaan brengen. En ook elk jaar weer die moeite met afscheid nemen als de zomervakantie daar was. Zoveel mooie kinderen, mini-mensjes, waarmee je een tijdje op mocht trekken en in wiens leven je van nut probeerde te zijn. Zoveel geleerd en ook áfgeleerd :).
En toch… mijn ontslagbrief…
Toen vorig jaar onze derde geboren werd, heb ik me afgevraagd of ik na mijn verlof nog verder moest gaan. Ik ben toen van 2 dagen terug gegaan naar 1 dag. En natuurlijk is het leuk om op die dag ‘er even uit te zijn’. De kinderen hadden het fijn bij de oppas. En toch… er was een onvrede in mijn hart. Elke donderdag kostte het me meer moeite om de liefste kinderen van de wereld {nou ja, in mijn ogen dan} in te ruilen voor de kinderen van een ander. Het begon meer en meer een stress-factor te worden in plaats van ontspanning. Alsof de Heere me liet zien dat de tijd gekomen was om los te laten en me volledig te richting op het moederschap.
En dus… mijn ontslagbrief…
De knoop is doorgehakt, de beslissing eindelijk genomen. En ja, ik vind het moeilijk. En jammer dat het voorbij is. Maar ik heb ook rust en vrede in mijn hart en huis. Ik ben dankbaar dat ik thuis kán blijven. En dat mijn man er voor 100 procent achter staat. Maar ik weet inmiddels ook hoe de maatschappij en een groot deel van de politiek er tegen aan kijkt. Thuisblijfmoeders zijn in hun ogen: lui, dom en bovendien ook nog geldtrekkers.
Iemand mailde me naar aanleiding van mijn worstelingen rondom mijn ontslag een prachtig artikel vanaf de site van Stichting Schreeuw om Leven. Ik deel het graag met jullie. En zit je in dezelfde worsteling als ik? Dan heb ik maar één advies: leg het in gebed neer bij de Heere. Hij zál je de weg laten zien. Hij heeft een plan met je leven. Hij weet het einddoel al. Wil je Hem volgen? Laat Hem dan de weg wijzen!
Marjolein zegt
Wat prachtig dat je deze keuze mocht maken!! Je zult er geen moment spijt van hebben. Bij mij is het ook precies zo gegaan en ik herken wat je schrijft helemaal. Nog steeds krijg ik af en toe nare opmerkingen, maar er zijn ook vrouwen die willen weten waarom ik het heb gedaan en die er begrip voor hebben of er ook naar verlangen thuis te zijn. Ik heb het echt als Gods roeping gezien dat ik mn baan op moest zeggen en dat was heel persoonlijk, ik zou het niemand op willen leggen. Ik worstelde altijd met mn gaven en talenten, maar nu ik fulltime thuis ben kan ik echt al mn talenten inzetten, hoe gek dat ook klinkt. Ik heb het idee dat ik me veel meer kan ontplooien nu ik thuis ben en het geeft veel voldoening om niet meer voor andermans kinderen te hoeven zorgen terwijl mijn eigen kinderen bij de oppas zijn. Succes en vooral veel zegen toegewenst bij deze stap in geloof. En nog bedankt voor de tip op mn blog laatst, ben er gelijk achteraan gegaan. Groetjes Marjolein
Mirjam Baan zegt
Bedankt voor deze bemoediging!! Ik herken wat je schrijft over Gods roeping voor het moederschap. Mooi dat je nu juist al je talenten in kan zetten! Ik hoop dat ik dat over een jaartje ook kan zeggen :).
Nogmaals bedankt!
En… wat die tip betreft, graag gedaan. Ik vond het eerlijk gezegd niet zo netjes en als het andersom zou zijn, zou ik het ook graag horen.
Groetjes!
Mirjam zegt
Wat fijn dat je de keuze hebt kunnen maken en dat het nu rust mag geven. Voor jou en voor je gezin!!
Ik kan me voorstellen dat het niet makkelijk is geweest…
Groetjes, Mirjam
Mirjam Baan zegt
Dank je, Mirjam! Groetjes aan Daan!
theetje zegt
Mooi verwoord!! Ik vind het heel mooi als vrouwen biddend kiezen wat bij hen past. Ik zelf heb 3 jaar geleden dezelfde keus als jij gemaakt en ik geniet ervan! Maar ik ken ook vrouwen die moeder zijn en ook nog een roeping buitenshuis hebben…prachtig dat het allebei kan en dat we in een vrijheid leven dat je mag kiezen. Biddend Zijn weg gaan, met je eigen gaven en talenten…….prachtig!
Geniet ervan!
Liefs Theetje
Mirjam Baan zegt
Dank! Goed om te horen dat het voor jou ook een goede beslissing is geweest. Je voelt je soms wat eenzaam in deze keuze, maar na vandaag is dat weer wat minder :).
Groet!
Jedidja zegt
Veel zegen!
Mirjam Baan zegt
Dank!
Yvonne zegt
Wat een geweldig goed stuk door "Schreeuw om leven." Oprecht vrouw, moeder kunnen zijn. Ik kan helemaal achter je besluit staan, en je zult een zegen zijn voor je kinderen en gezin.
Mirjam Baan zegt
Ja, he? Vond ik ook :). Dank je, Yvonne!
Lisanne zegt
Prachtig Mirjam. Ik herken best wel wat je schrijft. Het houdt mij ook bezig, al is het voor ons financieel nog niet mogelijk. Ik ervaar het ook steeds meer als een roeping van God om er volledig te zijn voor mijn kind(eren).
Mooi dat je deze stap hebt gezet en ik wens je heel veel zegen!
Mirjam Baan zegt
Jammer dat het nog niet kan voor jullie, Lisanne. Hoewel je met minder geld soms meer kunt doen dan je denkt ;-). Ik vond het zelf met 1 kindje nog wel anders dan nu met 3. Hoewel de oudste juist bij ons wel de meest gevoelige is/was. Mijn laatste zin wil ik benadrukken: Bid ervoor! Of de onvrede zal groter worden of er komt misschien een fijnere oplossing voor je meisje
Lieve groet!
Magdalena zegt
Mooi besluit en ook herkenbaar. Ik heb eerder deze keuze gemaakt. Als Hij zijn richting aan jou persoonlijk aangeeft is het heerlijk Hem te volgen. Biddend geeft Hij Zijn zegen!
Petra zegt
Nee hoor, je bent niet alleen met je keuze.
Ik (mama van 32 jaar) maakte deze keuze ook 9 jaar geleden, voordat ons eerste kereltje geboren werd. Of eigenlijk al eerder, toen we verloofd waren, en erover praten hoe we graag gezin zouden willen zijn, als we kindjes van God zouden krijgen.
Ik voelde me toen ook inderdaad best eenzaam in mn keus, en toen waren er zelfs nog geen blogs, waarin je n beetje herkenning kon vinden oid.
Uiteindelijk ook niet t belangrijkste he, het gaat erom dat je Hem volgt. Hoewel herkenning vinden bij anderen soms ook gewoon heerlijk is.
Veel zegen op je vernieuwde weg!
Groet,
Petra