Tussen het ontbijt en het moment van vertrek in, probeer ik de haren van mijn kinderen in fatsoen te brengen. Twee meiden zijn klaar en tevreden. Zoonlief is ook zo gepiept. Dametje nummer 3 zit op de stoel. Haar haartjes net lang genoeg om een mooi invlechtje mét een knotje te maken. Oké, het vraagt wat geduld, maar het lukt. Net als ik klaar ben, voelt ze aan haar haren en kijkt me verbolgen aan: ‘Niet klotje (= knotje), niet mooi, mam. Staart!’ ‘Ja, je hebt een heel mooi knotje, wauw, wat staat het mooi!’ hoor ik mezelf nog een poging wagen. Maar, helaas, het leed is al geschied. 2 kleine handjes graaien naar het elastiekje en voor ik ook maar iets kan redden, ziet mijn peuterdametje eruit alsof ik de kam niet kon vinden die ochtend. Ze kijkt me recht aan en zegt: Staart, mam. Mooi.’ Ik weet wat me te doen staat…
Laat je bemoedigen en inspireren door onderstaande video’s. Je kunt dit, lieve moeder. God maakt geen fouten door jou dit kind of deze kinderen te geven. Ga door, in Zijn kracht. Verwacht het van Hem. Hij beschaamt nooit.
In Hem verbonden,
Anoniem zegt
Bedankt voor je (herkenbare) stukje..heb 5 kinderen en tja…bijna allemaal zijn ze zo..in de loop der jaren wel wat meer 'los' kunnen laten & ik zie er zeker ook de positieve kanten van in ze zijn nl.ook standvastig in dingen die er toe doen zoals geloofszaken, waarden en normen.
Voor ons als moeders niet zo makkelijk altijd maar bij het opgroeien ook wel een pluspunt ( mits op de goede manier gebruikt natuurlijk! )
Anoniem zegt
Ik heb je blog sinds kort 'ontdekt' en lees nu stilletjes mee. Bedankt voor dit herkenbare stukje. Zelf heb ik geen achtergrond in studie of werk met kinderen en ik wijt mijn ongeduld wel eens aan het feit dat ik mijn arbeidsvreugde uit een heel andere tak van sport haal. Maar hetbemoedigt me om te lezen dat ook jij dit bij je eigen kinderen herkent. Ik merk zelf wel bij de derde (er zijn er 2 met een aardige wilskracht..) dat ik er wat lakonieker onder wordt, maar soms…. denk ik grrrrr.
Ik merk dat het delen van dit soort ervaringen mij ook erg bemoedigt. Evenals het boek 100 bemoedigingen voor moeders wat ik kort geleden kreeg en wat ik geloof ik ook op jouw blog langs zag komen. Inderdaad; verwacht het in de eerste plaats iedere morgen van Hem voor deze dag.
Groetjes Gerda
Anoniem zegt
Bedankt voor het delen van dit verhaal! Het heeft me wel bemoedigd.
Heb zelf een dochtertje van 1,5 en die is ook lekker temperamentvol en wilskrachtig. Af en toe is het dan ook een strijd, van waar doe ik goed aan?
Hier heb ik echt de wijsheid en inzicht van de Heer bij nodig.
Zijn de filmpjes ook in het nederlands te zien?)
Annemarie Ridderhof zegt
Wat een mooie en leuk-geschreven blog Mirjam: ik zie jouw dochtertje helemaal voor me met haar 'klotje'. Die van ons kan er regelmatig ook wat van, dus fijn om dit stukje herkenning te lezen. Het is denk ik ook goed om bepaalde dingen toe te laten en niet altijd 'nee' te zeggen zoals met die regenlaarsjes. Vandaag wilde onze meneer graag opeens uit zijn tuitbeker drinken, terwijl hij al een paar maanden uit een plastic beker drinkt en dat gaat juist heel goed. Maar zoiets vind ik dan prima hoor, laat hem maar uit die tuitbeker drinken als hij daar zo blij van wordt ;-). Alleen op de dingen die ik echt belangrijk vind probeer ik wel voet bij stuk te houden. Verder genieten wij inderdaad net al jullie ook enorm van hem, het is een heerlijk kind!! De filmpjes hoop ik nog even te kijken, meestal kom ik er wel aardig uit in het Engels. Dank voor je blog en geniet van je dametje!
Liefs Annemarie
Marian zegt
Dank voor het delen van stukjes uit je leven. Ik vond dit zo'n herkenbaar verhaal. Wij hebben drie kinderen en onze jongste lijkt op jouw meisje uit je verhaal. Ze heeft een heel sterke wil, of ook wel ze is super eigenwijs. Ik heb het daar dikwijls moeilijk mee gehad. Tot ik terug keek..in haar en ons leven. Ze was bijna acht jaar toen ze voor het eerst een ernstige ziekte kreeg. Ze is nu achttien en die ziekte heeft haar vier keer in zijn greep gehad in de afgelopen tien jaar. Wat was het goed dat God haar zo'n sterke wil heeft gegeven. Ze vocht en bleef steeds vechten… Tot op de dag van vandaag vecht ze zich door de gevolgen heen. Ik hoop natuurlijk van harte dat jouw meisje zoiets niet hoeft mee te maken. Maar soms zie je later toch waar het voor nodig was dat ze zo eigenwijs was. In ons geval heeft het echt zoveel meerwaarde gehad. Hoewel ik ook vaak op moeilijke momenten met haar meemaak(te), bijvoorbeeld als ze weer eens in onderhandeling gaat met haar arts…
Groet van een stille meegenieter van je blog. Ga vooral door hoor!!
Marian
Mirjam Baan zegt
Hoi Marian,
Je hebt me enorm bemoedigd met je reactie. Heel erg bedankt!! En zegen gebeden voor jou en je dochter.
Liefs