Voor jou, lieve {bijna}voor-de-eerste-keer-moeder

Bron: Pinterest

Ze stond nog wat onwennig met haar kindje in haar armen. Kersverse moeder. Blij en dankbaar. Maar ik zag ook de vermoeide trek op haar gezicht en de onzekerheid in haar ogen. De baby jammerde wat in haar armen. ‘Hij huilt wel veel, hoor,’ zei ze. Ik knikte begrijpend. ‘En ’s nachts, gaat hij niet slapen na de voeding, dan loop ik soms een uur met hem in mijn armen.’ Opnieuw knikte ik. Ondertussen dwaalde mijn gedachten wat af. Ik zag mezelf weer lopen, met mijn eerste. Uren en uren en uren. Het liefst in de draagdoek, zodat ik nog wat anders kon doen als het nodig was. De dagen duurden soms zo lang en ik was zo onzeker. Deed ik het wel goed? Was ik hem aan het verwennen, zoals de oudere generatie me fijntjes bij probeerde te brengen? Ik was nog moe van de afgelopen maanden, was lichamelijk nog niet opgeknapt en sliep niet meer dan 3 uur achter elkaar, als ik geluk had. Waarom had niemand me van te voren verteld dat de eerste tijd met een baby zo zwaar kan zijn? Ik had verlangend uitgekeken naar het einde van mijn zwangerschap. Eindelijk mijn kindje in mijn armen. Maar, toen kwamen er nog een paar pittige maanden achteraan. Nu, met onze vierde was ik inmiddels voorbereid. Het ging niet veel anders, hoewel ik heel snel opknapte na de bevalling, dan nog blijven de eerste maanden ‘doorbijten’. Niemand vertelt je vooraf over de rollercoaster aan gevoelens die door je heen gaat: blijdschap, liefde, opluchting, onzekerheid, bezorgdheid, en wat al niet meer. Niemand vertelt je over de krampjes die een baby de eerste weken laat huilen en huilen. Niemand vertelt je over hoe moe je kunt zijn, zo moe dat je voor je gevoel weken zou kunnen slapen. Niemand vertelt je dat je de eerste weken soms halverwege de dag nog niet normaal aangekleed bent of je huishouden niet op orde hebt. Niemand vertelt je over de uren dat je met je kindje op schoot zit om het te voeden of te troosten. Over het gevoelen niets nuttigs gedaan te hebben op dag. Over het zoeken naar een moment om je boodschappen te doen. Ik kan zo nog wel even doorgaan…
Waarom vertellen we elkaar dit niet? Waarom bereiden we jonge moeders hier niet op voor? Het zou zoveel onzekerheid en doktersbezoeken kunnen schelen! Niemand hoeft zich te schamen voor deze gevoelens. Je baby is er niet minder lief door. Het is heel begrijpelijk dat een kindje moet wennen aan het leven buiten de baarmoeder! Het heeft het 9 maanden lang elke dag even warm gehad, continu voeding gekregen, veilig en geborgen bij moeder gezeten. Natuurlijk is een kindje ‘ontwricht’ en wil het bij mamma zijn, omdat dat veilig is en bekend. Natuurlijk wil het jouw hartslag horen en jouw stem horen. Daarmee verwen je een kindje niet!! Nee, je laat het weten dat het veilig is. Je geeft het de kans zich aan je te hechten. Dus, lieve, jonge moeder. Ik snap heel goed hoe je je voelt. Maar, volg je hart! Wees niet bang dat je je kindje aan het verwennen bent. Ik heb onze vier kinderen de eerste 3 maanden bijna continu in de draagdoek bij me gehad. Zodra ik ze in bed legden, huilden ze onbedaarlijk. Het is bij alle 4 goed gekomen :). Ze slapen in hun eigen bedjes. De jongste slaapt nog lang niet altijd door en ook ’s avonds is ze nog vaak wakker en heeft ze veel aandacht nodig, maar ik weet dat het over gaat. En daar wil ik je mee bemoedigen. Het gaat over. Het is een fase. Geef je kindje alle liefde die je hebt. En pak elke minuut dat je uit kunt rusten. Laat je huis dan maar iets minder spik en span zijn… De maanden dat je weer energie hebt en je kindje wat meer slaapt komen wel. Dan is het weer de tijd om daar wat meer tijd aan te kunnen besteden. En, nogmaals, wees niet onzeker. Je kan dit! God gaf dit kindje aan jou. Hij vertrouwde deze kostbare schat aan je toe. Vertrouw erop dat Hij je dan ook laat zien hoe je dit kind moet liefhebben en verzorgen. Hij is erbij.
En…. had ik al gezegd dat je dus ECHT NIET onzeker hoeft te zijn? 😉

In Hem verbonden,