Wat ik ‘moet’ doen…

Zodra ik me realiseer dat mijn dag is begonnen, denk ik aan alles wat ik moet doen vandaag. Ik plan in mijn hoofd wat eerst moet en wat
ik daarna ga doen. Het lijkt een doel op zich…. Mijn lijstje moet afgewerkt worden,
terwijl het eigenlijk nooit echt afgewerkt is. Maar, mijn lijstje van vandaag moet af. Tussen al mijn bedrijvigheid
door, hoor ik de kinderen hun vragen stellen: ‘Mag ik drinken?’, ‘Leest u een boekje voor?’, ‘Wilt
u een kleurplaat printen?’.  Ik wil het
liefst op alles antwoorden: “Straks, lieverd.” Ik wil nu mijn lijstje afwerken,
of toch op z’n minst 1 taak van mijn lijstje af kunnen strepen. 

Mijn kinderen maken zich niet druk om dat wat gedaan moet worden.
Ze willen mij, ze willen spelen, mijn aandacht, mijn compliment over hun
kleurplaat. Terwijl ik naar boven ren om nog gauw even een was op te hangen
voor ik Mirthe uit bed moet halen, realiseer ik me dat ik niet wil dat mijn
kinderen me straks herinneren als een moeder die altijd aan het opruimen en
schoonmaken was. Als een moeder die steeds maar ‘nee’ riep, omdat het gevraagde
niet in haar planning paste. En met de knijpers in mijn hand, streep ik ‘auto uitzuigen’
door op mijn denkbeeldige lijstje. Wat kan mij het eigenlijk schelen dat het al
2 maanden niet gebeurd is? Wie heeft er last van? Alleen ik en de kinderen
rijden erin en zij kunnen prima tegen wat zand op de stoelen en blaadjes op de
mat.

Als ik beneden kom, is Thijs bezig een file te creëren.
Hij kijkt blij verrast als ik vraag of de graafmachine er ook tussen mag ‘Ma-am,
die moet natuurlijk vooraan! Daardoor moet toch iedereen wachten?’. ‘O natuurlijk,
dat had ik kunnen weten’, zeg ik geamuseerd. Een file maken is een stuk leuker
dan een auto uitzuigen. Misschien moet ik mijn kinderen voortaan op mijn
lijstje met dingen zetten die ik ‘moet’ doen, zodat ze zich later mij herinneren en niet het lijstje.

In Hem verbonden,