Onverdiende liefde

‘Nee! Ik wil niet!’ Met grote, verbaasde ogen kijk ik naar mijn zoon die zojuist nog vertederend lief op de bank zat. Zijn haartjes gekamd, pyjamaatje aan, klaar om bijna naar bed te gaan. Nog even ‘Nijntje’ kijken met zijn zusje samen. Ik had al – heel pedagogisch – aangekondigd dat hij nog 1 laatste filmpje mocht kijken en daarna echt naar bed moest. Nog steeds geen vuiltje aan de lucht. Maar nu voelt hij blijkbaar aan dat ik het meen. Het is bedtijd. En van het ene op het ander moment ligt er voor mij op de grond, een woedend jongetje, die wat karate-achtige beenbewegingen maakt. Hij heeft ook nog het lef om: ‘Stoute mamma’ te zeggen! Meestal is dat voor mij het sein om hem ‘aan te pakken’. Maar, ook daarvoor moet ik hem toch echt eerst boven zien te krijgen. ‘U moet me dragen!’, is zijn volgende ‘bevel’. Ik ben moe en heb eigenlijk niet de puf om dat hele lijf op te tillen en naar boven te dragen. Hij kan ook makkelijk zelf lopen, hij is tenslotte al 4 en wil ook zelf zijn boter op zijn brood smeren. Ik sta op punt om hem dat fijntjes duidelijk te maken…

Maar dan kijk ik in die grote blauwe ogen, zie zijn hoogrode wangen van de slaap en realiseer me dat hij echt moe is en daardoor misschien dit gedrag vertoond. Als een klein jongetje til ik hem van de grond, draag hem naar boven, poets zijn tanden en leg hem in zijn bedje. Al die tijd doet hij nog wat nukkig, maar ik weiger deze ontspannen, gezellige dag te laten bederven door de laatste 10 minuten. Als ik hem onder zijn dekbed stop, kijkt hij me aan en zegt zo zacht dat ik het bijna niet kan horen: ‘Ik vind je lief, mammie…’ En als ik de kamer al bijna uit ben, na wel 10 kusjes en evenzoveel omhelzingen, roept hij nog: ‘Nog 1 kroeltje mam! Ik denk dat ik je anders ga missen…’
Mijn moederhart smelt…

Kinderen hebben liefde nodig. Zoveel liefde. Net als ik en ieder ander mens overigens. En het is zo waar… We hebben die liefde het meest nodig op de momenten dat we die het minst verdienen. Wat ben ik blij dat ik hem toch die trap opdroeg… Als ik dat niet had gedaan, had ik misschien niet gezien wat hij eigenlijk nodig had. Liefde. Een aai over zijn bol. Een moeder die onvoorwaardelijk van hem houdt.

Terwijl ik de trap afloop, is mijn hart dankbaar. Ik realiseer me dat ik zovaak de liefde van mijn Hemelse Vader heb gekregen, op de momenten dat ik die niet verdiende. Juist op de momenten dat mijn hart ver bij Hem vandaan was door zonde of lauwheid. Onverdiende liefde. Dank U Heere, voor die heerlijke genade en voor al die keren dat U mij liet zien… niet verdiend en toch gekregen!

In Hem verbonden,