‘Wachten… wat kan dat moeilijk zijn! En wat lijkt het ook snel lang te duren wanneer je ergens op wacht….’ Zo begonnen we het gezinsmoment. We deden als intro een klein spelletje. De kinderen moesten gaan staan en ze moesten een minuut wachten met hun ogen dicht. Als ze dachten dat de minuut voorbij was, mochten ze gaan zitten.
Hierna vertelde ik het verhaal over Mozes op de berg en hoe de Israëlieten het te lang vonden duren en Aäron vragen om een god die ze kunnen zien. Het maakte indruk op de kinderen dat het volk zoveel van God gezien heeft {vlak daarvoor hebben ze Gods aanwezigheid ervaren op de berg} en hoe snel ze Hem alweer vergeten en een afgod willen dienen. Ik gebruikte deze platen bij het vertellen.
Als verwerking mochten de kinderen nog kleuren. Eigenlijk had ik iets voorbereid met verven op een canvasdoekje, maar het was eigenlijk al te laat aan het worden en de kinderen waren niet meer zo geconcentreerd en hadden trek en waren moe, dus heb ik gauw een kleurplaat uitgeprint en hebben ze nog even gekleurd.
In Hem verbonden,
Anoniem zegt
Dag Mirjam!
Leuke intro! Het lijkt inderdaad heel bijzonder dat de mensen God al zo snel weer vergeten waren, terwijl ze Hem zo nabij hebben ervaren. Maar als je even nadenkt over jezelf… erg hè, wat ben ik dan ondankbaar na zoveel liefde van God en wat is God barmhartig en geduldig met ons! Bedankt voor het delen van je gezinsmoment en geniet van de vakantie!
Groetjes van Marjet.
Mirjam Baan zegt
Ja, heel herkenbaar wat je schrijft, Marjet. Ik merk dat deze link voor de kinderen soms nog lastig is om te maken. Ik heb het wel genoemd, en de oudste 2 knikken dan wel, maar de jongste 2 vatten het sowieso nog niet. Maar, ik herken mezelf (helaas) vaak in het volk Israel ja.
Jij ook fijne vakantie!
Ariëtte zegt
Wat een mooi om weer te lezen over je gezinsmoment. Originele intro! Ik ga het onthouden voor als ik dit verhaal weer eens in mijn klas vertel.
Mirjam Baan zegt
Dank je. Ja, dit verhaal ga je vast komend schooljaar weer vertellen! Fijne vakantie.
Groetjes,
Mirjam