Op tafel stond, na het zingen en bidden, een boodschappentas. Gelijk nieuwsgierige gezichtjes: wat zou daar in zitten? Ik vertelde er een verhaaltje bij, dat ging ongeveer zo: Een tijdje geleden kocht ik in een winkel iets heel moois en duurs. Ik was op de fiets en wilde het in een plastic tasje meenemen. De winkelier vertelde me dat ik dat niet kon doen. Ik moest naar huis gaan om een dikke handdoek te halen en een stevige tas en ik moest met de auto terug komen en dan meenemen wat ik gekocht had. Ik moest het in de dikke handdoek doen en daarna in de stevige boodschappentas. Ik had niet zo’n zin om helemaal te doen wat de winkelier zei en ik nam – heel eigenwijs – dat wat ik gekocht had, mee in een plastic tas, op de fiets. Toen ik thuis kwam, deed ik de tas open… en wat zag ik?
Het was kapot! Had ik maar geluisterd… De winkelier had het niet gezegd om het mij lastig te maken, maar omdat hij wist dat het anders niet goed zou gaan.
In de Bijbel er ook zo iemand. Hij dacht dat hij niet hoefde te luisteren naar een opdracht van de Heere…
Hierna vertelde ik het verhaal over Jona. Hij dacht dat hij ook de andere kant op kon, maar dat ging niet goed! Hij had beter gelijk kunnen luisteren. Wat jammer als wij dat nodig hebben, dat we eerst iets naars meemaken, voordat we gaan luisteren en gehoorzamen! Maar ook, wat een liefde van de Heere dat hij Jona niet die andere kant op liet gaan en hem nooit meer bij zich terugriep, dat Jona niet verdronk in de zee en dat die vis Jona niet doodde. Wat hebben wij een Goede Vader! En wat is dat een voorbeeld voor ons als ouders. Ook dat heb ik kort verteld aan de kinderen. Dat pappa en mamma zo op de Heere moeten lijken en de kinderen mogen helpen toch te gaan gehoorzamen.
Afsluitend knutselden we ongeveer werkje:
 |
| Bron: Pinterest |
 |
| Bron: www.gelovenisleuk.nl |
Ilse zegt
Ach wat jammer. .. is papa z'n hoofd weer gelijmd? Leuke verwerking en zo waar…
Mirjam Baan zegt
Haha, nee, hij staat er nog los op :).