Gezinsmoment – David en Saul

Het leven van David bevat veel mooie lessen om door te geven aan de kinderen. Nu we al 2 keer over David hadden nagedacht, hebben we het verhaal maar gewoon vervolgd.

Ons peutermeisje vind het leuk als we beginnen met een vraag. ‘Eerst een vraag stellen,’ zegt ze dan met haar mooie blauwe ogen. Dus dan verzin ik ter plekke een vraag :). Ik vroeg haar ‘wie is jouw vriend?’ Natuurlijk wilde de andere 2 daar ook wel antwoord op geven. Toen vroeg ik of ze ook iemand kenden die ze niet zo leuk vonden of iemand die hen wel eens geplaagd had of gemeen had gedaan. David kende zo iemand!

Dit keer vertelde mijn man het verhaal over David die in het paleis op zijn harp speelt, de speer naar zijn hoofd krijgt, moet vluchten en Saul na een tijdje treft in de spelonk. Hij spaart Sauls leven en snijdt alleen een stukje van zijn mantel af.

We praatten door over David die onrecht werd aangedaan. Hij was goed geweest voor Saul en toch moest hij nu voor hem op de vlucht. Hoe reageerde hij? Hij had boos kunnen doen, terug kunnen vechten, in dit geval Saul zelfs kunnen doden, maar hij deed het niet. Hij vertrouwde opnieuw op de Heere en wist, als de Heere Saul wil straffen, dan doet Hij dat op Zijn tijd. Hoe reageren wij als ons onrecht aangedaan wordt? Wat doen we als iemand boos tegen ons doet of ruzie uitlokt?

Om te laten zien wat het gevolg is als we onrecht of woede beantwoorden met nog meer woede deden we een klein experimentje met 2 glazen, 1 gevuld met water en een klein beetje azijn, 1 met alleen azijn. In het glas met water gooide ik een beetje soda. Ik vertelde dat dit liet zien wat er gebeurt als iemand boos is en je antwoord met liefde, het gaat wel een beetje bruisen, maar al snel is het over. Hierna gooide ik een lepel soda in het glas met azijn. Het begon zo hard te bruisen dat het helemaal overliep. Dat gebeurt dus als je kwaad met kwaad vergeld, het wordt alleen maar erger en explodeert bijna.

Als verwerking kleurden we een kleurplaat. De plaat klopt eigenlijk niet, want Saul lag niet te slapen, maar dat mocht de pret niet drukken. Ondertussen heb ik doorgepraat met de kinderen dat het moeilijk is om de andere wang toe te keren en de minste te zijn in een ruzie of onenigheid. Maar dat het niet erg is als het moeilijk is, omdat we dan steeds beseffen dat we het zelf niet kunnen, maar de Heilige Geest nodig hebben in ons hart om te helpen. Ik vind het heerlijk om zulke gesprekjes ongedwongen te kunnen voeren onder het kleuren en merk ook dat de kinderen dan zelf ook meer ontspannen reageren. Het is ook niet erg als je even een zijweggetje ingaat om vervolgens het gesprek weer op te pakken. Een aanrader dus!

In Hem verbonden,