Dit gedichtje schreef ik een tijdje geleden voor één van onze kinderen:
Met ogen die schitteren als sterren
En een lach als de tweeling van de zon
Dribbel je op me af
En ik kniel
Om te ontvangen
Twee armpjes zo kwetsbaar en teder
Als veertjes van een vogel
Omarmen me
En ik kniel
Om te genieten
Jouw mond zo zacht
Als de aanraking van een vlinder
Geeft me een kusje
En ik kniel
Om te danken
In Hem verbonden,
