Vreugdevolle roeping

Dankbaarheid

Geen categorie

Er zijn in ons gezin dagen waarin ik me overspoeld voel door de geluiden, vloeren vol speelgoed, stift op de tafel, 3 vragen tegelijk. Het zijn die dagen waarin ik wegzink, en mijn bezigheden min of meer op de automatische piloot doe. Dagen waarin ik blij ben als de kinderen op bed liggen en ik ernaar uit kijk om te genieten van de rust, maar ik vervolgens geplaagd wordt door schuldgevoelens.

Sinds ik het boek ‘duizendmaal dank‘ heb gelezen, houdt het thema ‘dankbaarheid’ en ‘vreugde’ mij bezig. Dagen zoals hierboven beschreven, zijn niet de dagen waar ik trots op ben, maar waar ik me voor schaam en die ik belijd als zonde aan Hem die mij deze prachtige kinderen schonk als een gift om van te genieten en me in hun aanwezigheid te verheugen. 
Daarom ben ik gestart met een dankbaarheidsdagboek. Wat een zegen! Zeker op de dagen dat ik moeite heb alle mooie dingen te zien, werkt dit als een helend medicijn. Er zijn zoveel dingen om dankbaar voor te zijn! Van gezondheid, eten en drinken, tot de lach van de jongste of het lied van de oudste. Afgelopen week scheen de zon heerlijk in huis en ik zag het stof op de piano en de vieze vingers op de ramen… tot ik mijn dagboek pakte en zag hoe prachtig de herfst was in deze najaarszon en voelde hoeveel warmte de zon nog gaf toen ik mijn was liet wapperen in de wind.

Ik las afgelopen week een mooi voorbeeld over Anna*. Anna’s leven verliep niet zoals zij verwacht had. Toen ze twintig was, leerde zij haar toekomstige echtgenoot kennen. Ze was apetrots dat hij bij de marine werkte, een Amerikaanse elitetroep.Op het moment dat zij hem haar ja-woord gaf, vond zij het spannend om in het buitenland te gaan wonen en de wereld te verkennen. Al na twee jaar was zij echter ontgoocheld. Haar man was altijd weg en zij bleef vaak eenzaam op de basis achter. Steeds opnieuw moest ze haar boeltje pakken en afscheid nemen van pas gemaakte vriendinnen. Vertwijfeld schreef zij een briefje aan haar moeder, want zij hield het niet langer uit. Die antwoordde haar beklag met een fax, waarop slechts twee zinnen stonden:

‘Twee vrouwen blikten door de gevangenistralies. 
De ene zag de tralies, de andere zag de sterren.’
Of het tactisch was dat de moeder alleen dit terug schreef, laat ik maar even in het midden ;). De boodschap was voor mij opnieuw helder… 

Verblijd u altijd. Bid zonder ophouden. Dank God in alles. Want dit is de wil van God in Christus Jezus voor u. {1 Thess.5:16-18}

In Hem verbonden,

* Bron: Hooggevoeligheid als kracht – Annemarie Pfeifer

Lees Interacties

Reacties

  1. lookaroundthecorner zegt

    inderdaad waar een werkelijke zegen is het Boek Duizendmaal dank. Ook mooi om te zien hoe God in je werkt als je er mee aan de slag gaat en hoe je een zegen kan zijn in zijn doel met deze wereld. God's zegen voor jouw en je gezin.

  2. theetje zegt

    Het is een prachtig en zo waar boek!
    Wij zijn, nadat ik het boek heb gelezen, gestart met een dankbaarheids-schrift…na de avondmaaltijd noemen we allemaal een dankpunt en die schrijven we op…..het is prachtig om terug te lezen en het zet ons even stil om te kijken naar de zegeningen…..zelfs onze een na jongste van 3 doet al goed mee!
    Misschien een tip?
    Liefs Theetje.

  3. Lisanne zegt

    Ik heb het boek ook gekregen, ben heel benieuwd naar de inhoud! Ik hoor er veel enthousiaste verhalen over, dus maar snel beginnen met lezen ;-).

  5. Annemieke zegt

    Kenmerkend, die uitspraak van die moeder. Misschien lijkt het wat tactloos of ongevoelig, maar soms heb je daar het meeste aan (in plaats van meewarig meepraten). Het IS zo: wat 'zie' ik? Zie ik God in mijn situaties? Zie ik beproevingen als ingepakte zegeningen? Dan kan ik dankbaar leren zijn, zelfs voor dingen die ik anders als moeilijk zou ervaren… Dank voor de herinnering!

  6. Petra zegt

    Joh, ik herken dit blogje van a tot z. Ook ik zink sommige dagen n beetje weg in automatisme en afwezigheid, door alle drukte.

    Het was ooit een beetje de reden dat ik mijn blog begon.
    Ik wist gewoon dat er zoveel waardevolle momenten waren. Maar ze vervlogen zo snel in de tropenjaren met 'n dreumes en een peuter. Ik vergat die mooie kleine dingen zo snel, leefde niet meer intens.
    Mijn blog werd voor mij ook een manier om die mooie momentjes intens te beleven. Om weer dieper te leven, blijer, bewuster.

    Veel zegen met je dagboek!